من اين شعر رو توي مدينه گفتم... بخون و برام دعا كن
كبوتر بقيع
روضه ي رضوان كجا، خاك ديار من كجا؟
بقعه الخضرا كجا ،ديوار قلب من كجا؟
من همام قاصد بدم در خاك ايران عزيز
تو همان پرواز گر، ياراي ذهن من كجا؟
من شدم قطره ز درياي وجود اين حرم
تو شدي قابل ، ولي درياي اين تنها كجا؟
من ز دستم بر نيايد جز دعا و بندگي
تو ولي پرواز كن، از اين حرم تا نا كجا
آسمان قلب تو آبي ولي بي انتها
آسمان ذهن من، رنجور و رنگ آن كجا؟
قلب تو سبز و دلت روشن ز نور صاحبش
قلب من تاريك و دل، در حسرت اين نا كجا!
آرزوي من بود ساكن شوم در محضرش
آرزويي بس بزرگ و ناشده اما كجا؟
من ولي گويم به تو اين راز را از پيكرم
عاشق محضش شدم، از اين حرم تا نا كجا!